زخمِ دل با مرهم و بخیه شفا می گردد
زخمِ حرف بد زبان نسیه خفا می گردد
فرق چندان دیده گر در دیدگاهِ ساده لوح
آشنا بی آشنا تن به جفا می گردد
...
آری می شد سرنوشتِ خویش را بهتر نوشت
آری می شد طبع خود را ساخت چون کاخِ بهشت
آری می شد پشت پا زد بر خیالِ بردگی
آفتاب از نور تابش یافت آن زیبا سرشت
...
عاشق و معشوق همزادِ نگینِ قیمتی
در نگارستانِ نیکان دیدبانِ حکمتی
وای از آن کج دندگان و یاوه گویان فریب
این همان آشفتگان و خواندگانِ ذلّتی
...
گنج اگر صد سال ماند باز می گویند طلاست
آدم هرزه زبان را جمله می دانند بلاست
خویِ خوش همچون زمّرد می درخشد در وجود
خویِ بد با هر زبانی ساز و نازِ خود خطاست
...
رنگ و رویِ هر حسودی طعمه ی غمگینی است
آدم طنّاز را شیرین تر از شیرینی است
با خدا باش و ببخش دنیای تو یک روز و نیم
در غلافِ دیگران جستن ره بدبینی است
...
تو کی هستی که دلم بردی و دیوانه شده
تو کی هستی بی خبر رفته و بی خانه شده
ناتوانم چه بگویم با اسیر و دل پناه
درد مندم دل بده ترسم که بیگانه شده
...
هوس گر آژیر دل شد رازبان آلودگی
یار و یاور ابر و تندر در نهایت بردگی
رونمایی دل گماری در جدایی آشکار
عشق را با کینه بستن ختنه گاهِ خستگی
...
خوش خُلقی و دلدادگی به ظن نقاب می دهد
خوشبختی و دلبندگی رنگِ لعاب می دهد
آشفته ام از ردِ پایِ یاورم مهری نداشت
خسته شدم از درد و غم دلُ عذاب می دهد
...
نمی دانم ، نمی گویم، تو خوبی یا که بد هستی
ولی می دانم این تقدیر به عشقِ تو دلم بستی
بیا در خلوتِ دیدار ،ولی ناگفته ها بسیار
تو خوابِ دیدهات رفتم نپرسیدم که چون مستی
...
جاسم ثعلبی (حسّانی) 10/08/1399
:: برچسب‌ها:
#دو بیتی زخم دل ,
:: بازدید از این مطلب : 1074
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
