سفیر الحب

همه جا ظلم و ستم ، همه جا زدن آژیر

حسین بن علی رو ، کوفه فرستادِ سفیر

مردم کوفه جمعن ، پیامِ اون رو خوندن

گفتن آماده هستن ، دیو ستم رو روندن

نور از مدینه غرید ، در این بیابانِ بــزم

با قافله اومده ، عباس علمــــــدارِ رزم

آماده ی شهادت ، فرزندایِ پیامبــــــر

نابودیِ ظلم و جور ، جِیشِ یزیدِ کافـــر

مال و دنیا پرستی ، دورویی توو عـــراقِ

بیعت با این نامردا ، با رشوه ونفــــــــاقِ

امام حسین رو خوندن ، اون و تنها گذاشتن

خیانت و غریبی ، توو عهدشون نوشتـــــن

جنگ و آدم کشی رو ، در کربلا انداختن

با فرزند پیامبر ، آتشِ ظلم افراختــــــن

یکی یکی گلها رو ، از ساقه ها بریـــدن

ملعونِ شمر نادون ، طعم ستم چشیدن

***

با تیغِ تیزِ شمشیر، گردن زدن  رسالــــــــت

یزید و قومِ شومش ، خونین کردن امامــــت

علی اکبر و اصغر ، تشنه لب سفر کــــردن

جاسم ابن حسن رو ، همراه خودشون بردن

علمدارِ کربلا ، حمله کرد با بـــــــــرادراش

به سویِ علقمی رو ، یورش برده یواش یواش

ساحل آب فرات ، ایستاده اون تشنه لــب
مشک آبُ پر نمود ، یاد حسین برد به تب

آب از کف دستش رو ، افتاد به قلب دریا

نخورد اون سیّدم رو ، یاد عطش چه زیبا

شمشیر می زد و می کشت ، نابود کرد هزاران

مشک آبُ رسونده ، سیراب کــرده یـــــاران

دو مچ دست هدیه داد ، به سیّدِ شهیـــــــدان

دو دستش و بریدن ، شمشیر گرفت به دندان

***

از پشت نخل پیری ، یه دشمنی کیــدی زد

توو قلبِ پاکِ عباس ، دشنه به تن سیلی زد

زینب از دور نالان ، علمدار و ندیــده

پایِ یه صخره رفته ، صدایِ او شنیده

می گفت برادر منم ، حلالم کن توو دنیا

این آخرین پیامم ، جام شهادت اینـــجا

حسین تنهایِ تنها ، تویِ میدان و تشنـــــه

زینب و بچه ها رو ، توو خیمه ها هم گشنه

سر و صدا به پا شد ، تویِ صفوفِ دشمـــــــــن

حسین با لباسِ رزم، می میره تنها حتـــــــــــما

با همه الوداع کرد ، سویِ بهشت دویده

صدایِ نازِ جدش ، تویِ گوشش شنیده

رفته سفر ولیکن ، هر ساله زنده هستش

عاشورا در دل ما ،با عشق و علاقه بستش

تاریخ به ما می گوید ، حسین نمرده اصلا

با عاشورا زنده شد ، اسلام و دین و میهن

جاسم ثعلبی ( حسّانی ) 16/04/1391