دلم لبریزِ قهرِ دوستانــــــــــی
به تن پوشیده عشقِ مهربانـــــی
گلِ خندان شدم در خشک رودی
چو کشتی مانده ام بی بادبانـــی
***
دلم بی تابِ دردِ روزگـــــاری
زمانی آرزو کردم ســــــواری
مرا با اسبِ لنگان حجله بردنـد
گل وسنگ و مزارم در کناری
***
دلم پوسیده از ناله ی مرغان
کنارِ ساحلِ دریایِ جوشـــان
هوا ابری و قایق آب بـــرده
شناور شد تنم با قهرِ طوفان
***
دلم محتاجِ خوابِ مردگانی
نمی کاهد تنی از این جهانی
خدایا ماندنم سودی ندارد
اگر از دست دادم دیدگانی
***
دلم با رعد هم پیمان گشـــــته
شکست آن قایقم در گل نشسته
هزار نجار اگر صد میخ کوبــند
سر سوراخ یک سوزن نبســـته
***
دلم مانندِ آتش جوش کـــرده
هزار غصه و غم را نوش کرده
نمی ارزد بماند لحظه ای شـاد
تنم خاکِ لحد آغوش کــرده
***
جاسم ثعلبی (حسّانی) 13/11/1391
:: برچسبها:
قایق آب برده ,
:: بازدید از این مطلب : 1912
|
امتیاز مطلب : 2
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1